در همین راستا ورزش به عنوان یک امر نشاط آور، هیجان انگیز، افزایش دهنده میزان امید به زندگی و تفریح و شادی یکی از مهمترین معیارهای اندازه گیری سطح استاندارد جامعه است، ورزشی که استادیومهایش برای افراد مسن و بازنشستگان جایگاه ویژه نداشته باشد، فاصله زیادی با استانداردهای دنیای ورزش دارد. اما در این فرصت نگارشی نه به وظایف مسئولان ورزشی و غیر ورزشی خواهیم پرداخت و نه به محدودیتها و مشکلات و فاصلهها بلکه نگاهی خواهیم انداخت به وظایف مردم!
پذیرش ادعای نویسنده از سوی مخاطب محترم، سخت و شاید محال باشد به هر حال با نگاهی به کشورهای پیشرفته، مرفه و مدرن جهان به خوبی میشود به رابطه بین آرامش خاطر مردم با امید به زندگی پی برد، این آرامش وقتی مشکلات مالی، روحی و روانی و جسمی زندگی فرد را احاظه کرده باشند، هرگز برای او متصور نیست اما این دور تسلسل مرغ و تخم مرغ را کدام طرف و در چه زمانی از بین خواهد برد؟ به گواه تاریخ اثبات شده در بسیاری از کشورهای اروپایی این خود مردم بودهاند که قدم اول را برداشتهاند، برای روشن شدن موضوع به مثال زیر توجه کنید: